Het ontzilten van zeewater is al honderden jaren een droom die de mens nastreeft. Er bestaan ​​al eeuwenlang verhalen en legendes over het verwijderen van zout uit zeewater. De grootschalige toepassing van zeewaterontziltingstechnologie begon in het droge Midden-Oosten, maar is niet beperkt tot die regio. Omdat meer dan 70% van de wereldbevolking binnen een straal van 120 kilometer van de oceaan woont, is zeewaterontziltingstechnologie de afgelopen 20 jaar in rap tempo toegepast in veel landen en regio's buiten het Midden-Oosten.

Maar pas in de 16e eeuw begon men zich in te spannen om zoet water uit zeewater te winnen. In die tijd gebruikten Europese ontdekkingsreizigers de open haard op hun schip om zeewater te koken en zo zoet water te produceren tijdens hun lange reizen. Het verwarmen van zeewater om waterdamp te produceren, het afkoelen en condenseren ervan om zuiver water te verkrijgen, is een dagelijkse ervaring en het begin van de technologie voor het ontzilten van zeewater.

Moderne zeewaterontzilting ontwikkelde zich pas na de Tweede Wereldoorlog. Na de oorlog, dankzij de sterke oliewinning door internationaal kapitaal in het Midden-Oosten, ontwikkelde de economie van de regio zich snel en nam de bevolking snel toe. De vraag naar zoetwaterbronnen in deze oorspronkelijk droge regio bleef met de dag toenemen. De unieke geografische ligging en klimatologische omstandigheden van het Midden-Oosten, in combinatie met de overvloedige energiebronnen, hebben zeewaterontzilting tot een praktische keuze gemaakt om het tekort aan zoetwaterbronnen in de regio op te lossen en hebben geleid tot eisen voor grootschalige zeewaterontziltingsapparatuur.

Sinds de jaren 50 heeft de ontziltingstechnologie voor zeewater zich in een stroomversnelling gebracht door de toenemende waterschaarste. Van de meer dan 20 ontziltingstechnologieën die zijn ontwikkeld, hebben distillatie, elektrodialyse en omgekeerde osmose allemaal het niveau van productie op industriële schaal bereikt en worden ze wereldwijd op grote schaal toegepast.

Begin jaren zestig werd de technologie voor het ontzilten van zeewater met behulp van meerfasige flitsverdamping geïntroduceerd. Daarmee kwam de moderne zeewaterontziltingsindustrie in een snel ontwikkelend tijdperk terecht.

Wereldwijd bestaan ​​er meer dan 20 technologieën voor het ontzilten van zeewater, waaronder omgekeerde osmose, lage meervoudige efficiëntie, meertraps flashverdamping, elektrodialyse, stoomdestillatie onder druk, dauwpuntverdamping, warmtekrachtkoppeling met waterkracht, hetefilmwarmtekrachtkoppeling en het gebruik van kernenergie, zonne-energie, windenergie en getijdenenergie voor het ontzilten van zeewater. Ook worden er verschillende voor- en nabehandelingsprocessen toegepast, zoals microfiltratie, ultrafiltratie en nanofiltratie.

Vanuit een breed classificatieperspectief kan het voornamelijk worden onderverdeeld in twee categorieën: destillatie (thermische methode) en membraanmethode. Destillatie met een laag multi-effect, meertraps flash-verdamping en omgekeerde-osmosemembraanmethode zijn wereldwijd de meest gangbare technologieën. Over het algemeen biedt een lage multi-efficiëntie voordelen zoals energiebesparing, lage eisen aan de voorbehandeling van zeewater en een hoge kwaliteit ontzilt water. De omgekeerde-osmosemembraanmethode heeft voordelen zoals een lage investering en een laag energieverbruik, maar stelt hoge eisen aan de voorbehandeling van zeewater. De meertraps flash-verdampingmethode heeft voordelen zoals volwassen technologie, betrouwbare werking en een hoge apparaatcapaciteit, maar heeft een hoog energieverbruik. Algemeen wordt aangenomen dat destillatie met een laag rendement en omgekeerde-osmosemembraanmethoden de toekomst zijn.