Ontzilting van zeewater is al honderden jaren een droom die mensen nastreven, en er zijn verhalen en legendes geweest over het verwijderen van zout uit zeewater in de oudheid. De grootschalige toepassing van technologie voor de ontzilting van zeewater begon in de droge regio van het Midden-Oosten, maar is niet beperkt tot die regio. Omdat meer dan 70% van de wereldbevolking binnen een straal van 120 kilometer van de oceaan woont, is de technologie voor de ontzilting van zeewater de afgelopen twintig jaar snel toegepast in veel landen en regio's buiten het Midden-Oosten.

Maar pas in de 16e eeuw begonnen mensen zich in te spannen om zoet water uit zeewater te winnen. In die tijd gebruikten Europese ontdekkingsreizigers de open haard op het schip om zeewater te koken om zo zoet water te produceren tijdens hun lange reizen. Het verwarmen van zeewater om waterdamp te produceren, het koelen en condenseren om zuiver water te verkrijgen is een dagelijkse ervaring en het begin van de technologie voor de ontzilting van zeewater.

De moderne ontzilting van zeewater kwam pas na de Tweede Wereldoorlog tot ontwikkeling. Na de oorlog ontwikkelde de economie van de regio zich snel en nam de bevolking snel toe, dankzij de krachtige ontwikkeling van olie door het internationale kapitaal in het Midden-Oosten. De vraag naar zoetwaterbronnen in deze oorspronkelijk dorre regio bleef met de dag toenemen. De unieke geografische ligging en klimaatomstandigheden van het Midden-Oosten, in combinatie met de overvloedige energiebronnen, hebben de ontzilting van zeewater tot een praktische keuze gemaakt om het probleem van het tekort aan zoetwatervoorraden in de regio op te lossen, en hebben eisen gesteld aan grootschalige apparatuur voor de ontzilting van zeewater. .

Sinds de jaren vijftig heeft de technologie voor de ontzilting van zeewater haar ontwikkeling versneld door de intensivering van de watercrisis. Van de ruim twintig ontwikkelde ontziltingstechnologieën hebben destillatie, elektrodialyse en omgekeerde osmose allemaal het niveau van productie op industriële schaal bereikt en worden ze over de hele wereld op grote schaal gebruikt.

In het begin van de jaren zestig ontstond de meerfasige technologie voor de ontzilting van zeewater met flash-verdamping, en de moderne industrie voor de ontzilting van zeewater ging een zich snel ontwikkelend tijdperk in.

Er zijn wereldwijd meer dan twintig technologieën voor de ontzilting van zeewater, waaronder omgekeerde osmose, lage multi-efficiëntie, meertraps flitsverdamping, elektrodialyse, stoomdestillatie onder druk, dauwpuntverdamping, warmtekrachtkoppeling, hetefilm-warmtekrachtkoppeling en het gebruik van kernenergie, zonne-energie. windenergie, getijdenenergie, zeewaterontziltingstechnologieën, evenals meerdere voorbehandelings- en nabehandelingsprocessen zoals microfiltratie, ultrafiltratie en nanofiltratie.

Vanuit een breed classificatieperspectief kan het hoofdzakelijk in twee categorieën worden verdeeld: destillatie (thermische methode) en membraanmethode. Onder hen zijn lage multi-effectdestillatie, meertraps flitsverdamping en membraanmethode met omgekeerde osmose wereldwijd de belangrijkste technologieën. Over het algemeen heeft een lage multi-efficiëntie de voordelen van energiebesparing, lage eisen aan de voorbehandeling van zeewater en een hoge kwaliteit van ontzilt water; De membraanmethode met omgekeerde osmose heeft de voordelen van lage investeringen en een laag energieverbruik, maar vereist hoge eisen aan de voorbehandeling van zeewater; De meertraps flitsverdampingsmethode heeft voordelen zoals volwassen technologie, betrouwbare werking en een grote apparaatoutput, maar heeft een hoog energieverbruik. Algemeen wordt aangenomen dat destillatie met lage efficiëntie en membraanmethoden met omgekeerde osmose de toekomstige richtingen zijn.